NC : Dionysus - VHope (#toptaeproject)




Dionysus : VHope

(#toptaeproject)

“เงียบ? แปลว่ายัง”
“..ทำแล้ว”
“ว่าไงนะครับ?”
“...!” แล้วไม่รู้โฮซอกหันมองทางอื่นนานหรือว่าแทฮยองเดินมาถึงเตียงเร็วกันแน่ แต่รู้ตัวอีกที คนที่พึ่งปิดไฟเสร็จก็ปีนกลับขึ้นเตียงแล้ว
แม้แสงในห้องตอนนี้มันจะสลัวลงไปแค่ไหน แต่ช่วงตัวหนากับกล้ามเนื้อแน่นที่ขยับใกล้เข้ามาก็ทำคนมองแอบกลืนน้ำลาย ริมฝีปากบางรูปหัวใจเริ่มแห้งลงจากไอความร้อนจนโฮซอกต้องเม้มมันลงเบาๆ
“ตัวคุณเย็นนะเนี้ย”
“เพราะอาบน้ำมั้ง” ทั้งที่ตอนนี้โฮซอกรู้สึกร้อนเหมือนจะเป็นไข้ แต่คนที่ยกมือมาทาบหน้าผากให้กลับบอกว่าตัวเขามันเย็นซะอย่างนั้น มันต้องมีอะไรเป็นพิรุจใช่ไหม?
“อาบนานหรือยัง?”
“ก็สักพัก”
“หรอ แต่ผมยังไม่ได้อาบเลย”
“ดะ..เดี๋ยวสิ..” พึ่งคิดไปหยกๆ ว่าต้องมีอะไรแน่ๆ แต่โฮซอกยังไม่ได้ถามมือร้อนๆ ที่เคยอังอยู่บนหน้าผากก็เลื่อนต่ำลงไปที่ข้อเท้าก่อนออกแรงลาก จนเป็นโฮซอกเองที่ไถลครูดไปกับผ้าปูเตียง แทฮยองลากแรงไหมโฮซอกไม่แน่ใจ แต่อีกนิดตัวเขาจะไปเกยอยู่บนหน้าขาหนาๆ นั่นอยู่แล้ว
“เดี๋ยวสักพักค่อยไปอาบได้ไหม?”
“คุณอาบ..ตอนไหนก็ได้” ตอนนี้เขาว่าเสียงเขามันสั่นไปหมดแล้ว...โฮซอกว่าตัวเองต้องอาการหนักแล้วแน่ๆ กับรอยจูบร้อนของอีกคนที่ประทับลงเหนือท้องน้อย
ทุกครั้งที่ลิ้นร้อนของอีกฝ่ายลากผ่านผิวเนื้อเหมือนตรงนั้นมันจะไหม้ขึ้นมา หรือเพราะมันเป็นท้องน้อยเขาเลยรู้สึกอ่อนไหวเป็นพิเศษ? แต่ถ้าแทฮยองทำแบบนี้ต่อละก็ เขาจะหายใจไม่ทันเอาสิ
“เดี๋ยว..เดี๋ยว” ยิ่งพูดห้ามก็เหมือนยิ่งยุเข้าไปใหญ่
นอกจากปลายลิ้นซนๆ ที่หยอกล้อไปตามหน้าท้องกับสีข้าง ตุ่มไตเล็กใต้ร่มผ้าก็เริ่มรุกรานขึ้นไปแล้วข้างหนึ่ง ปลายนิ้วใหญ่ที่บีบไล่ไปมาเหมือนกับจะบดขยี้เขาให้แหลกไปตอนนี้ ทั้งเจ็บทั้งซ่านจนไม่รู้จะพูดยังไง
แต่ที่แน่ๆ โฮซอกไม่ได้มองอีกฝ่ายเลย
ใบหน้ามนนั้นเชิดขึ้นตลอดเวลา พอๆ กับเปลือกตาบางที่ปิดสนิทเสมอ
แบบนี้จะไม่แย่เอาหรอเนี้ย?
“คุณนี่เดี๋ยวตลอดเลยนะ” โฮซอกเดี๋ยวบ่อยไปจริงๆ เดี๋ยวบ่อยจนคนที่เคยหยอกล้ออยู่กับเนื้อตัวผอมบางต้องเงยหน้ากลับขึ้นมาแซวเล่นก่อน ขนาดในความมืดแทฮยองยังยิ้มได้กับใบหน้ามนของอีกคนที่งอง่ำขึ้นมา
“แบบนี้จะมีอารมณ์หรอครับ?”
“ทำไมคุณเอาแต่ถามอะไรแบบนี้ตลอดเลย!”
“ก็จริงนี่ครับ คุณดูไม่ค่อยสนใจผมนี่นา เอาแต่เดี๋ยวตลอด”
“ต้องให้ผมพูดว่าแทฮยอง..ใส่เข้ามาสักทีหรือไง?”
“ก็เป็นความคิดที่ดีนะ”
“....”
“แต่มันจะเข้าไปได้หรือยังเนี้ยสิ”
“อุ๊!!” อีกหน่อยโฮซอกจะสะดุ้งเผื่อคนทั้งโลกอยู่แล้ว ใบหน้ามนออกอาการตระหนกขึ้นมากะทันหันกับการโดนแทฮยองล้วงเข้ามาในขากางเกง ที่จริงขากางเกงเขามันก็ร่นขึ้นมาจนถึงต้นขาอยู่แล้วตั้งแต่โดนแทฮยองลาก
แต่ตอนนี้แทฮยองไม่ได้หยอกเอิ้นอยู่กับต้นขาด้านในของเขาอย่างทุกที ปลายนิ้วใหญ่ที่สะกิดผ่านเนินเนื้อด้านหน้านั่นจงใจไม่แตะต้องมันนัก แต่เลือกจะไล้ผ่านไปทักทายที่อื่นมากกว่า ลำพังโดนแตะนิดๆ หน่อยๆ โฮซอกคงไม่สะดุ้งขนาดนี้ ถ้าก่อนหน้าเขาไม่ได้ไปทำอะไรกับมันมาก่อน
“ตัวเย็นแต่ตรงนี้ร้อนนะ”
“อ๊า..ทำไมชอบทำให้ผมอายนัก โอ๊ยคุณ! เบาสิอยู่ๆดันเข้ามาแบบนี้ไม่ได้นะ!”
“แค่นิ้วเองนะ?”
“รู้แล้วว่านิ้ว...อึก!” ตอนนี้โฮซอกชักเริ่มอยากหาอะไรมาปิดปากแทฮยองซะให้มันจบๆ ไปสักที ทำไมถึงชอบพูดอะไรน่าอายตลอด พูดเรื่องลามกได้หน้าตายที่หนึ่ง แต่ก็คิดไว้ก่อนเพราะตอนนี้เอาเข้าจริงๆ โฮซอกกำลังเกร็งหน้าท้องจนตัวบิดตัวงอ
“เจ็บให้บอกนะ”
“อือ..” เสียงครางรับเบาๆ ดังขึ้นท่ามกลางความรู้สึกที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนักของโฮซอก ปากเล็กๆ อ้าค้างจากอาการจุกจนร้องไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนลมหายใจแผ่วจะค่อยๆ ถูกพ่นออกมา
เสียงผ้าปูเตียงสากๆ ที่ขยับส่งเสียงเริ่มเงียบลงหลังแทฮยองทิ้งตัวลงไปซ้อนอยู่ด้านหลังเจ้าของเตียงที่ตอนนี้นอนขดแทบจะเป็นก้อน กางเกงนอนตัวใหญ่ถูกรั้งถอดไปอย่างรวดเร็วก่อนเสียงหายใจของโฮซอกจะถูกทำให้สะดุดเป็นช่วงๆ
เสียงหายใจที่กำลังดัง มันเป็นจังหวะเดียวกับข้อมือของอีกคนที่ขยับเข้าออกอยู่เบื้องล่าง
บางครั้งมือของแทฮยองก็ดูจะเชื่องช้ามันเนิบนาบจนโฮซอกมีโอกาสได้หายใจหายคอ
แต่บางครั้งเรียวนิ้วใหญ่ที่ขยับเข้าออกนั้นก็ทั้งถี่ทั้งรุนแรงจนเรียกเรียงครางฮือจากริมฝีปากบางขึ้นมาเป็นพักๆ เหมือนกัน
ในขณะที่อาการเจ็บเสียดก่อนหน้าค่อยๆ ลดลง ความรู้สึกกระสันเสียวที่ไล่เรียงจากกายเนื้อเบื้องล่างต่างทยอยผุดขึ้นมา
ข้างใบหูบาง โฮซอกได้ยินเสียงหายใจหนักๆ ออกมาจากอีกคนแทบตลอด ขณะที่มือคู่นั้นยังเคลื่อนไหวเข้าออกในตัวเขาไม่ได้หยุด
“แท..ฮยอง” พอรู้ตัวว่าอีกฝ่ายทำให้แค่ตัวเอง เสียงแผ่วๆ ที่ดังขึ้นได้เพราะอีกฝ่ายเว้นช่วงให้หายใจก็ดังขึ้น
โฮซอกพยายามขยับออกห่าง เว้นระยะระหว่างแผ่นหลังของเขากับอกกว้างของอีกคนเอาไว้ให้หันกลับเผชิญหน้ากันได้ อย่างน้อยก็ให้มือข้างที่ไม่เจ็บของตัวเองยื่นไปถึงตัวแทฮยอง
อย่างที่คิด แทฮยองยังไม่ถึงไหนด้วยซ้ำ
“ออกมาได้หรือยัง”
“..?” แทฮยองแสดงสีหน้างงงวนขึ้นมาเมื่ออยู่ๆ โฮซอกก็พลิกตัวมาใกล้ มือคู่เล็กที่ค่อยๆ ลากผ่านซิปกางเกงของเขามันส่งสัญญาณอะไรบางอย่างแน่
แต่แทฮยองยังไม่ได้อยากจะทำตรงนั้น เขาว่ามันจะเร็วไปหน่อยแน่...
“ออกมาสิ” แต่โฮซอกน่าจะกำลังคิดอีกอย่าง
“ผมทำเอง คุณถอดของคุณเถอะ” เพราะมือข้างหนึ่งเดี้ยงไปแล้วโฮซอกเลยพยายามใช้มือข้างเดียวปลดซิปให้แทฮยอง ความพยายามเล็กๆ น้อยๆ ในการปรนนิบัติอีกคนมันทำให้แทฮยองเผลอยิ้มตาม
เสียงลากซิปสั้นๆดังขึ้น ก่อนกางเกงยีนตัวใหญ่ของแทฮยองจะถูกโยนทิ้งลงไปข้างเตียง แล้วสุดท้ายก็เป็นเขาที่ต้องหันมาช่วยโฮซอกถอดกางเกงนอนบนตัวออกไป
“สีขาวซะด้วย”
“มันใช่เวลามาทักไหม..”
“ไม่รู้สิ”
“เดี๋ยวๆ ...อ๊า.”
อีกแล้ว...เป็นอีกครั้งที่แทฮยองไม่ยอมฟังคนอื่นให้จบ ทันทีที่สลัดกางเกงโฮซอกออกไปได้นิ้วใหญ่ก็ทำหน้าที่เดิมต่อทันที
เสียงครางน่าอายที่ดังขึ้นมันดังมากพอที่จะทำโฮซอกรู้สึกอายจนต้องยกมือมาปิดหน้าไว้
“โฮซอก”
“อื้อ...อื้อออ”
ที่จริงเขาอยากจะถามว่าเรียกทำไม แต่เสียงที่ออกมามันกลับเป็นแค่เสียงครางห้วนๆ แต่โฮซอกรู้แล้วหล่ะว่าอีกคนเรียกชื่อตัวเองทำไม
ความรู้สึกเย็นจากเจลหล่อลื่นกับนิ้วร้อนที่ขยับเข้าออกอยู่ในตัวตอนนี้...เหมือนจะบ้าตาย
ไปซื้อมาด้วยจริงๆ สินะ ของที่เขาต้องใช้เนี้ย
“ผมเข้าไปได้หรือยัง?”
“อื้ออออออ!!”
“โฮซอก”
“คุณก็เข้ามาสิ! ถามอะไรน่าอายอยู่ได้”
“โอ๊ะ!”
“คิม แทฮยอง! อยู่ๆ ก็..”
“ขอโทษครับ”
“อ๊า..มันเจ็บนะ!” ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าอยู่ๆ แทฮยองก็ใส่เข้ามา!
ถึงมันจะไม่ได้เจ็บมาก แต่โฮซอกก็ครางไม่ออกเหมือนกัน ความจุกเสียดที่สวนเข้ามาตั้งแต่ปลายทวารยันท้องน้อยดูจะออกอาการสาหัสจนเผลอจิกมือตัวเองทั้งสองข้าง แยกไม่ออกเลยว่าอาการเจ็บมาจากที่ตรงไหน
“อ๊า..เบา หน่อย...”
“ยัง..เข้าไม่หมดเลยนะ”
“..!!”
เรื่องใหญ่มันไม่เข้าใครออกใครเลยจริงๆ เพราะตอนนี้โฮซอกตัวคุ้งตัวงอขึ้นมาอีกหน ความรู้สึกเจ็บที่แล่นแปร๊บขึ้นมาจากเบื้องล่างทำให้สองเท้าจากลงกับเตียงระบายอารมณ์ ก่อนจะรู้สึกตัวว่ามีบางอย่างขยับเข้ามากอบกุมร่างกายตัวเองเอาไว้
ทันทีที่ลืมตาภาพใบหน้าหล่อกับปอยผมที่ยุ่งเหยิงของแทฮยองลอยเด่นอยู่เหนือร่าง เม็ดเหงื่อที่หยดลงมาตรงโดนเสื้อทำให้โฮซอกต้องกัดฟันทน
ฝ่ามือบางสองข้างยกไปโอบรอบเอวของคนด้านบนเอาไว้ ก่อนออกแรงรั้งช่วงเอวหนานั้นให้ขยับใกล้เข้ามาทีละนิด
ไม่ใช่แค่โฮซอกแน่ที่ต้องครางฮือกับการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย เพราะแทฮยองเองก็กัดฟันดังกรอดเหมือนกัน
ทุกครั้งที่ขยับและร่างกายถูกแทรกด้วยแก่นเนื้อหนา เสียงหายใจแผ่วเบาของโฮซอกยิ่งแผ่วขึ้นไปอีก มันสะดุดสั่น เหมือนกำลังจะขาดไป
ลมหายใจของเขา จะโดนแทฮยองพรากไปแล้ว
“เบา..เบาหน่อย”
หลายครั้งโฮซอกรู้สึกว่าช่วงเอวของตัวเองมันจะหักจากการโดนท่อนแขนของอีกคนกอดรัด
เสียงหอบห้ามที่ดังขึ้นเป็นพักๆ ก็ดูไม่ค่อยได้ผลมิหนำซ้ำเสียงกล้ามเนื้อที่ลั่นกระทบกัน เสียงกระทบที่ดังซ้อนมาจากเบื่องล่างมันยิ่งดังขึ้นไปอีก
แต่ต่อให้ร้องห้ามแค่ไหน สิ่งที่โฮซอกพอจะทำได้ในเวลาที่อีกคนไม่ยอมแม้จะเงยหน้ามาฟังก็มีแค่ฝ่ามือเรียวบางเท่านั้นที่มีโอกาสเคลื่อนไหว
สัมผัสแผ่วที่ปัดป่ายไปกับร่างกายแกร่งสีน้ำผึ้งของอีกคน
ไม่รู้เลยว่านานแค่ไหนที่โฮซอกต้องหลับตารับแรงกระแทกที่โถมเข้าหาร่างกายตัวเอง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารสจูบวาบหวามกับฝ่ามือหนาที่เคลื่อนอยู่บนร่างกายในช่วงสุดท้ายมันซับซ้อน หรือเร่าร้อนแค่ไหน
แค่ความอ่อนล้ากับคำคอที่แห้งผากคือสิ่งสุดท้่ยที่สติอันน้อยนิดของเขาจะหวนถึง
"โฮซอก"
ชื่อของเขาและเสียงกระซิบเบาๆที่ข้างใบหู
แค่ในภาพเลือนลางใบหน้าล้ำค่ากับปอยผมชุ่มเหงื่อของอีกคที่คร่อมทับอยู่เหนือร่างกาย
“...” เขากำลังฝันหรือเปล่านะ?







ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น