SF
NCT
วายร้าย
(Johnny x Taeyong)
NC
“แต่กูไม่มีเรื่องจะคุยกับมึง!" พอเห็นสีหน้าอีกฝ่ายที่เอาแต่ยิ้มร้ายแทยงก็เลิกสนใจรองเท้าแล้วพุ่งตัวหลบไปข้างเตียง ก่อนขาเล็กจะพยายามพาตัวเองวิ่งเข้าหาประตูให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้
“กูก็ไม่ได้จะคุย!" ด้วยช่วงตัวและตำแหน่งที่ค่อนข้างได้เปรียบกว่า มันทำให้คนตัวโตสามารถพุ่งเข้ามาขวางได้ทัน ท่อนแขนแกร่งที่เหวี่ยงมาคว้าเข้าที่ช่วงเอวเล็กนั้นมันค่อนข้างแรงพอตัว เล่นเอาคนที่กะจะวิ่งหนีสุดแรงแล้วมาปะทะเข้าแทบจุก
“ปล่อย! มึงอย่ามาโรคจิตแถวนี้ ปล่อยกูปล่อยยยย!" พอโดนคว้าตัวได้แทยงก็ออกลายดิ้นพล่านทันที ท่อนขาเล็กที่เคยดิ้นอยู่บนพื้นตอนนี้ถูกรั้งคนลอยหวือ ด้วยตัวเองก็ไม่ได้เล็กมากอะไรแต่ตอนนี้แทยงกลับตัวลอยขึ้นจากพื้นเพียงเพราะอีกฝ่ายใช้แขนข้างเดียวในการอุ้ม ไหนเมื่อครู่เขาเองก็วิ่งตั้งหลายก้าวกว่าจะพ้นเตียงออกมา แต่ตอนนี้แค่อึดใจเดียวเขาก็ถูกลากกลับมาถึงเตียงอีกรอบ บ้าบอสิ้นดี!
“ขู่ฟ่อๆเป็นลูกแมวเหมียวเชียวนะ” พอทิ้งร่างเล็กๆที่ดิ้นไม่ยอมหยุดลงกับขอบเตียงได้ยองโฮก็หันมาคว้าแขนที่กระหน่ำตีตัวเองเอาไว้ ก่อนจะรวบไปกดเอาไว้กับอกเจ้าตัว
“แมวบ้านมึงสิ! ปล่อยถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“ฮ่าๆๆๆ ชักอยากเจ็บตัวแล้วสิ” พอเห็นตากลมๆของคนที่ดูยังไงก็เสียท่าข่มขู่ยองโฮก็อดไม่ได้ที่จะปล่อยขำออกมา ไอ้เด็กนี่มัน....
“โว้ยยยยยย ปล่อยกูนะ ปล๊อยยยยย!!” พอรู้ว่าแรงสู้ไม่ได้แทยงก็เอาเสียงขึ้นมาข่ม ร่างเล็กๆที่ถูกกดจนแทบจะจมเตียงนั้นขยับดิ้มากไม่ได้ก็จริง แต่เจ้าตัวก็แหกปากชนิดที่ว่าคงได้ยินลงไปถึงบาร์ข้างล่างแน่ ถ้าไม่ติดตรงห้องนี้ดูจะแน่นหนาไปหน่อย
“ร้องเหมียวๆเป็นน้องแมวเชียวนะ เห็นตอนอยู่กับลิซ่าทำกล้าเป็นพญาเสือ” ยองโฮไม่ได้ว่าอะไรกับเสียงโวยวายหากแต่เอ่ยประโยคเดียวคนที่นอนนิ่งแหกปากก็เงียบลง
“จะแมวจะเสือถ้าเห็นเหยื่อมันก็โดดเข้าใส่อยู่ดีนั่นแหละ!”
“แต่ถ้าเป็นคนอาการแบบนี้แถวบ้านพี่เขาเรียกร่าน...นะครับ”
“มึง!” พอโดนสวนกลับแทยงถึงกับเบิกตากว้าง คำพูดด่าทอที่อัดแน่นอยู่ในหัวมันมากมายจนไม่รู้จะด่าคำไหนออกมาก่อน มันจุกลึกๆจนคำพูดพวกนั้นไม่สามารถลอดผ่านออกมาให้เป็นเสียงเพื่อให้อีกคนได้ยิน
แต่แล้วแววตาที่เหมือนจะลุกเป็นไฟก็มีอันต้องวูบไหวเจือความหวาดหวั่นขึ้นมา เมื่อข้อมือสองข้างถูกกดรวบแน่นขึ้น แล้วใบหน้าของอีกฝ่ายเองก็เริ่มโน้มต่ำจนแทบชิด ดวงตาสองคู่ที่กำลังสบกันนิ่งแต่ความรู้สึกกลับแตกต่างราวฟ้ากับเหว อี แทยงนั้นทั้งหวั่นทั้งกลัวจนตัวแทบจะสั่น แต่ซอ ยองโฮกับสนุกสนานสะใจอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งเมื่อใบหน้าเข้าใกล้กันดวงตากลมโตของคนไต้ร่างยิ่งฉายชัดขึ้นถึงความกังวล ซึ่งนั่นก็เรียกรอยยิ้มร้ายจากคนที่กำชัยไว้ในมือได้เป็นอย่างดี อีกฝ่ายกลัวถึงขนาดว่าแทบจะกลั้นลมหายใจ จากตอนแรกที่กะจะสั่งสอนให้จำด้วยบทเรียนง่ายๆ สงสัยต้องเข้าคลาสสอนกันยาวๆเสียละมั้ง
“เหี้ย! เจ็บนะโว้ย!” แทยงร้องลั่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงแรงกัดที่ลำคอ หลังจากที่เผลอนิ่งไปนานแขนขาเล็กๆเริ่มออกแรงดิ้นอีกครั้ง ที่เท้าเล็กเองก็ยังรับรู้ได้ว่าของเหลวสีแดงยังคงไหลออกมาไม่ขาด
“ถ้ารู้ว่าเจ็บก็ดิ้นไปสิ” เสียงทุ้มแผ่วของคนเหนือกว่าดังขึ้นชิดลำคอขาวลมหายใจร้อนๆกับปลายจมูกโด่งได้รูปก็คลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากใบหูเล็กสักเท่าไหร่
“อื้ออ..อึก” เสียงครางฮือแอบเล็ดลอดจากริมฝีปากบางที่เม้มเข้ากันแน่นเมื่อปลายลิ้นร้อนชื้นแตะเข้าที่รอยกัดเมื่อครู่ที่ตอนนี้คงเป็นแผลจากคมเขี้ยวเป็นรอยแล้วแน่ๆ ความเจ็บแสบแล่นริ้วเข้าสู่กระแสประสาทพร้อมกลิ่นเลือดจางๆที่ลอยมาแตะจมูก ใจจริงอยากร้องด่าให้สาแก่ใจแต่ถ้าเผลออ้าปากแทยงก็แน่ใจว่าเสียงที่ออกมาจะไม่ใช่เสียงด่า
“หึ...” ยองโฮสบถเบาๆผละออกจากรอยเลือดรสเลี่ยนลิ้นตรงหน้าเมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างนิ่งไป พอแรงสู้ไม่ได้ก็นิ่งสู้?
“เลิกทะเลาะแบบเด็กๆแล้วมาทำอะไรแบบผู้ใหญ่เขาใช้คุยกันดีกว่าเนอะ”
“......” ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมาทั้งดวงตากลมโตที่มักจะแข็งสู้หรือแม้แต่ปากบางๆที่มักจะสวนกลับนั่นก็ด้วย
นิ่งได้ดี ทำดีต่อไปนะครับคนเก่ง
เฮือก...
“อย่านะ! ไอ้ยองโฮบอกว่าอย่าไง!!” ร่างที่เหมือนจะนิ่งทุกทางเมื่อครู่ของแทยงเกิดอาการผวาเฮือกเมื่อแขนข้างหนึ่งถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่มือใหญ่ที่ปล่อยกลับเลื่อนลงไปหาขอบยีนตัวเอง ร้อนถึงคนที่รู้ชะตากรรมต้องรีบเลื่อนมือตามลงไปไว้คว้าเอาไว้
“อย่าดื้อสิ” เสียงเข้มพูดปนหัวเราะพร้อมกับบิดข้อมือออกจากมือเล็กของอีกฝ่าย ยื้อๆตามๆกันไม่ถึงอึดใจยองโฮก็หันมาคว้าข้อมือเล็กเข้ามารวมกับอีกข้างได้
แต่พอมาสังเกตแล้วคนตัวโตก็มีอันต้องขมวดคิ้วขึ้นมา เพราะข้อมือสองข้างของคนตรงหน้าถูกมือตัวเองแค่ข้างเดียวรวบไว้ได้จนรอบ ไม่รู้ว่ามือเด็กนี่เล็กหรือมือเขาที่โตกันแน่ แต่ช่างเถอะ ยองโฮไม่ได้อยากจะสนใจอะไรพวกนี้เท่าไหร่
ยองโฮสนใจอะไรที่อยู่ต่ำกว่าสะดือมากกว่า
“อย่า อย่า! เจ็บ อึก!” ยังเงียบได้ไม่ถึงอึดใจเสียงทุ้มเล็กที่ชอบโวยวายง๊องแง๊งก็มีอันต้องกรีดร้องออกมาจริงจังเมื่อรู้สึกได้ถึงฝ่ามือใหญ่ที่เลื่อนลงไปจนถึงหว่างขา แรงเค้นหนักๆที่สัมผัสได้นั้นมันค่อนข้างจะรุนแรงเกินไปจนแทยงรู้สึกว่ามันเป็นภัยมากกว่าจะเป็นการปลุกเร้าอารมณ์แบบที่คนอื่นเคยทำให้
และแน่นอนสำหรับยองโฮนี่เป็นการลงโทษอีกคนในโทษฐานที่ดื้อเกินความจำเป็น ในเมื่ออยากดื้อเขาก็จะรุนแรงตอบ แต่พอได้ยินเสียงร้องกับสีหน้าที่ดูท่าจะเจ็บหนักของคนใต้ร่างก็เป็นยองโฮนี่แหละที่ก็ต้องใจอ่อนให้คนเจ็บ ถึงพยายามจะดิ้นสู้แค่ไหน แต่แรงของคนตัวเล็กนี่มันก็ช่างน้อยนิดเหลือเกิน
“ยังเจ็บไหม อึก!” ยองโฮก้มลงถามข้างใบหูเล็กหลังจากยอมผ่อนแรงจากที่ปลายนิ้วลงให้เหลือแค่แรงคลึงเบาๆ หวังให้มันปลุกเร้าเด็กดื้อให้โอนอ่อนตามสักที หากแต่เด็กดื้อก็ยังเป็นเด็กดื้ออยู่วันยันค่ำ เพราะแทนที่จะตอบดีๆ แทยงกลับผงกหัวขึ้นมากัดเข้าที่ไหล่หนาแทน ยังดีที่ยองโฮไหวตัวทัน ขยับหนีจนอีกฝ่ายกัดโดนเข้าตรงสายเสื้อกล้าม แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังโดนกัดไปจนจมเขี้ยว จากอาการแปร๊บๆที่เกิดขึ้นคาดว่าคงได้แผลแน่
“ดื้อนักใช่ไหม!”
“โอ้ย!" หลังทำตัวกบฏไม่สำเร็จแทยงที่กล้าลองดีก็ถึงกับร้องลั่นอีกหน เมื่อแขนเล็กถูกกดกระแทกกดเข้ากับเตียง ไหนจะแรงกระชากที่เข็มขัดหนังเส้นหนาจากเอวที่แค่ดึงไม่พอยัง ขอบเข็มขัดที่โผล่พ้นกางเกงออกมานั้นยังครูดไปกับสีข้างจนเป็นแผลได้เลือดไปอีกจุด
“อย่าๆ! อย่าทำแบบนี้ไม่! พอที!” แล้วก็ยังคงเป็นแทยงที่ส่งเสียงร้องอยู่เมื่อยีนที่สวมอยู่ถูกกระชากออกทั้งที่ปลดกระดุมไปแค่เม็ดเดียว ทำให้สะโพกเล็กต้องปรากฏแผลเป็นทางเพราะขอบยีนที่ก็เรียกว่าแข็งเอาการนั้นถูกดึงครูดลงไปจนกระทั่งถึงต้นขา
คนเจ็บก็เจ็บไปคนทำไม่สะทกสะท้านอยู่แล้วแถมไม่มีท่าทางจะสนใจอีกต่างหาก
“อยู่นิ่งๆ ฮึ๊ย กูบอกว่านิ่งไง!” แล้วพออีกฝ่ายดิ้นมากๆเข้าคนที่เหมือนจะอารมณ์กรุ่นๆอยู่แล้วถึงกับตวาดลั่นห้อง มือหนาปล่อยออกจากข้อมือเล็กแล้วฟาดเข้ากับเตียงเฉียดใบหูสองข้างคนใต้ร่างไปอย่างหวุดหวิด
แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่แทยงได้สัมผัสกับซอ ยองโฮที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
“ถ้าไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้ มึงอย่าได้สะดีดสะดิ้งให้มาก อย่าหาว่ากูไม่เตือน”
“เตือนเหวห่าบ้าบออะไรของมึง! ปล่อยกูไอ้โรคจิต!” ครั้งนี้แทยงซึ้งแล้วถึงคำว่ากลัว แต่ถ้าจะให้ยอมอยู่นิ่งๆละก็ เขาขอสู้จนโดนตีตายยังจะดีเสียกว่าให้จบแบบนี้
“กูบอกว่าอย่าไง!” ถือว่าเป็นเรื่องพลาดที่ยองโฮยอมปล่อยมือ เพราะทันทีที่แขนเป็นอิสระแทยงก็เริ่มกลับมาดิ้นแบบเต็มที่อีกครั้ง มือเล็กๆทั้งตีทั้งดัน เผลอคว้าได้เสื้อตัวนอกของอีกเข้าจนขาดติดมือมา
“ได้ อยากได้เจ็บๆใช่ไหม!”
“โอ้ย!....เจ็บโว้ย!” แล้วแทยงก็แทบสิ้นฤทธิ์เมื่อร่างทั้งร่างถูกพลิกคว่ำลงกับเตียงแขนเล็กถูกคว้าไปด้านหลังจนกระดูกตรงหัวไหล่ลั่นดังกรอบ เสื้อคลุมสีดำตัวบางที่สวมอยู่ถูกกระชากรั้งลงไปที่ข้อมือก่อนมันจะถูกเปลี่ยนหน้าที่เป็นเชือกมัดชั่วคราว
“ถ้าชอบแบบเจ็บๆทำไมไม่บอกละหะ ฉันก็ชอบเจ็บๆ” เสียงทุ้มเย็นเยียบที่ดังขึ้นชิดใบหูทำคนที่รู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต้องขนลุกเกรียว ทั้งชีวิตเขาไม่คิดว่าจะมีจุดจบของความเป็นลูกผู้ชายแบบนี้หรอกนะ ไม่..ไม่เอานะ
ตึ๊ก!
“อย่าทำอะไรบ้าๆเลยนะ ขอร้องล่ะ ไอ้พี่ยองโฮกูขอโทษก็ได้” แล้วหน้าเล็กๆก็ต้องกระแทกลงกับเตียงนุ่มเพราะแรงผลักจากคนด้านบน คราวนี้ไม่อ่อนแทยงก็ต้องอ่อนเพราะเสียงปลดเข็มขัดที่ดังเข้ามาในหูบวกกับสภาพตัวเองตอนนี้มันช่างหาทางรอดได้ยากเหลือเกิน
“ยองโฮกูขอโทษ ฮืออออ อย่ายุ่งกับกู!” การพูดดีๆไม่ใช่ทางเลือกอีกต่อไปเมื่อร่างเล็กถูกพลิกกลับขึ้นมาเผชิญหน้ากับอีกคนตรงๆ แม้ความเจ็บที่ต้นแขนสองข้างจะมากหากแต่ความกลัวตรงหน้าก็หนักกว่าแบบเทียบกันไม่ติด
เพราะถูกคว่ำไว้แทยงเลยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายถอดเสื้อผ้าตอนไหนบ้างรู้แค่ตอนนี้คนตรงหน้าเปลือยท่อนบนจนเห็นแผ่นอกหนากับรอยสักรูปเสือตรงอก ยีนที่เจ้าตัวสวมก็ปลดซิปร่นลงไปจนเห็นชั้นในสีเข้มที่เริ่มจะโป่งนูนออกมา ขัดกับแทยงที่ตอนนี้ไม่ได้มีอะไรที่จะทำให้เกิดอารมณ์ร่วมได้เลย
“ไหนๆก็ไหนๆมาปลุกเสือหน่อยไหม” รอยยิ้มแสยะร้ายกาจของคนตรงหน้ามันทำให้ร่างกายแทยงขยับไปเอง เท้าเล็กๆทั้งสองข้างพยายามยันตัวให้สูงขึ้นเพื่อหลบไปอีกฟากของเตียง ไม่ได้มีใครสนใจรอยเลือดจากบาดแผลบนเท้าเล็กที่ยังไหลออกมาเรื่อยๆ ถ้าเทียบจริงๆตอนนี้ก็เยอะจนเป็นรอยเปื้อนตามเตียงไปแทบจะทั่วแล้ว
“ไปไหน มานี่!”
"ปล๊อยยย!" แต่ถึงขยับไปได้ไกลแค่ไหนมือใหญ่ของปีศาจก็ตามไปกระชากเขากลับมาสู่ใต้ร่างอยู่ดี ช่วงตัวใหญ่ของยองโฮขยับตัวขึ้นมาแทรกเข้าหว่างขา มือสองข้างดันเรียวขาเล็กให้แยกออกจากกัน แม้แทยงเองก็ฝืนสู้เต็มที่ หากแต่เมื่อขัดขืนได้แค่นี้ยองโฮก็จะปล่อยไป
มือใหญ่ข้างหนึ่งสอดเข้าไปในเสื้อยืดสีดำของคนตรงหน้า เลื่อนผ่านจากหน้าท้องแบนราบที่ประดับลอนเนื้อบางๆขึ้นไปหาตุ่มไตเล็กบนช่วงอก ต้องยอมรับว่าปฏิกิริยาตอบสนองของคนตรงหน้าก็น่าเอ็ดดูไม่น้อย เพราะแค่ปลายนิ้วสัมผัสเบาๆติ่งเนื้อนุ่มหยุ่นก็ออกอาการขืนสู้มือ
“อย่า...อย่า! ฮื้ออ..ฮื้อ” เสียงสั่นเครือที่เหมือนพยายามตวาดดังขึ้นเมื่อมือหนาอีกข้างสอดเข้าไปในชั้นในตัวเดียวที่เหลือเป็นปราการก่อนจะค่อยถอดมันออกอย่างอ้อยอิ่ง เป็นการเย้ยหยันในแบบที่แทยงอยากกัดลิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอด พอปราการด่านสุดท้ายไม่เหลือแล้วก็เป็นลมหายใจของแทยงที่จะหมดลงต่อไป
จากการกระทำอันเชื่องช้าเนิบนาบเมื่อครู่ตอนนี้ซอ ยองโฮไม่ได้ใจเย็นอีกแล้ว มือใหญ่เริ่มขยับรูดรั้งส่วนอ่อนไหวที่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างว่าก่อเค้าอารมณ์ขึ้นลงเป็นจังหวะรุนแรงหนักๆ มืออีกข้างก็ขยับหยอกล้อไปมากับหัวนมเล็กไปจนแผ่นอกบางจนแดงช้ำ ใบหน้าคมสันที่เหมือนประดับยิ้มฟังเสียงประท้วงจากคนใต้ร่างค่อยๆโน้มลงหาช่วงตัวขาวของอีกคน แล้วบรรจงตวัดลิ้นร้อนๆลากผ่านลอนเนื้อเล็กๆบนหน้าท้องบาง
“ฮ้า....” เสียงหอบหายใจหนักๆจากคนที่เริ่มเพลาความพยศทำให้คนที่กำลังทำหน้าที่อยู่ด้านบนกระหยิ่มยิ้มหนักข้อเข้าไปอีก ยองโฮเริ่มได้ใจกับท่าทีที่เหมือนจะลืมตัวของอีกฝ่าย ลิ้นร้อนค่อยๆเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆจนถึงไรขนอ่อนก่อนเรียวลิ้นหนาจะขยับเข้าไปทำหน้าที่แทนมือใหญ่
แทยงเองถึงกับเกร็งไปทั้งตัวเมื่อรู้สึกได้ว่าส่วนอ่อนไหวตัวเองโดนรุกรานอย่างหนัก ความร้อนเหนอะหนะที่โอบล้อมร่างกายเขามันชวนวาบหวามก็จริง แต่ทุกครั้งที่ลิ้นร้อนลากผ่านปลายส่วนอ่อนไหวในใจของเด็กหนุ่มตัวเล็กก็แทบจะกรีดร้อง แต่นอกจากเสียงครางหอบสิ่งที่พอจะทำได้ก็มีเพียงแค่การพยายามบิดตัวหนี
ไม่อยากยอมรับหรอกว่ามันรู้สึกดีไม่น้อย แต่เขาไม่ได้เต็มใจและนี่มันชักจะเกินไปแล้ว...
“ฮ๊า ฮื้อออ” แทยงหอบหายใจเข้าปอดหนักๆหลังความร้อนชื้นที่เคยครอบครองตัวเองอยู่ผละห่างออกไปแล้วปล่อยให้มือใหญ่กลับมาทำหน้าที่เดิม
“ฟังฉันนะ...ใจเย็นๆเรามีแค่ครีมหลอดเดียว ถ้าไม่อยากเจ็บอย่าดื้อ” เสียงทุ้มเย็นดังขึ้นเบาๆข้างหูเหมือนเสียงกระซิบ แต่เสียงนั้นมันช่างหอบกระเส่า หอบหนักเหมือนคนที่ต้องการจนล้นปรี่ น้ำเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ที่ทำให้แทยงได้แต่ปรือตามองช้าๆ
“ฮือ..อะไร...” เจ้าตัวไม่ได้เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไรเพราะตอนนี้อารมณ์และความคิดของตัวเขาเองสับสน ทั้งงงทั้งกลัวตีกันวุ่นไปหมด กระทั่งรู้สึกถึงความเย็นของบางสิ่งที่สัมผัสเข้ากับช่องทางเล็กด้านหลัง แค่รู้สึกว่ามีบางอย่างมาสัมผัสหน้าท้องแบนราบกับสะโพกมนก็ออกอาการเกร็งต่อต้านทันที
ถึงอย่างนั้นก็ยังมีความอึดอัดที่พยายามจะแทรกตัวเข้ามาแทยงพยายามแล้วที่จะดิ้นหนี หากแต่ร่างกายมันไม่ค่อยเป็ฯดั่งใจ ตอนนี้แค่จะพูดจะถามให้เป็นภาษายังยาก
“นิ่งซะนะ..ชู่ว์” เสียงปลุกปลอบดังขึ้นข้างหูพร้อมกับความอึดอัดที่ประเดประดังเข้ามามากขึ้น ความรู้สึกเย็นๆเมื่อก่อนหน้าเริ่มถูกแทนที่ด้วยความร้อนจากบางสิ่งที่ค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆเป็นจังหวะ พอรู้สึกตัวอีกทีหน้าท้องแบนราบของแทยงก็เกร็งตัวหนักขึ้นไปอีก ก่อนสติสตังจะเริ่มกลับมา
“อย่า อย่า..อย่าๆๆ” คำๆเดียวที่เหมือนวนอยู่ในหัวถูกเอ่ยซ้ำๆ น้ำเสียงเครือของเด็กหนุ่มก็เริ่มสั่นขึ้นไปอีกเมื่อสิ่งแปลกปลอมในช่องทางคับแน่นเริ่มขยับเข้าออกเร็วขึ้น ไม่ได้หรอก..ไม่มีทาง
“ชู่ว์ ใจเย็นๆ ไม่เป็นไรๆ” ยองโฮยังพยายามยามข่มใจนิ่งแม่ว่าจริงๆตอนนี้ตัวเองก็แทบทนไม่ไหว แต่ถ้ารีบมีหวังล่มแน่ๆ คนรับเจ็บอันนี้เข้าใจ แต่คนรอก็เจ็บ!ถึงตอนแรกอยากจะเกี้ยวกราดใส่ให้จำแต่พอเห็นท่าทางคนเก่งไม่จริงแล้วยองโฮก็เผลอสงสารจนได้ เอาวะในเมื่ออยากได้ ช้าหน่อยก็ไม่เสียหาย
“ไม่เอาแล้ว อึก....ไม่เอา อย่า อย่า ฮื้อออ”
“ไม่เอาก็ไม่เอา โอเคๆ อย่าร้องนะ” พอเริ่มจะสอดนิ้วที่สามคนตัวเล็กข้างล่างก็ร้องโฮเสียอย่างนั้น ขาเรียวเล็กเองก็พยายามจะหุบเข้าหากันจนคนที่คุมเกมต้องหาทางออกอื่น
“โอเคอย่าร้องนะ เจ็บครั้งเดียวสัญญาเลย” ครั้งเดียว...รอบละครั้งเอง
ในเมื่อจะทำให้เจ็บน้อยๆเจ้าตัวไม่ยอมยองโฮเองก็เลือกให้เจ็บมากๆ(หลายๆรอบ)แทนแล้วกัน นิ้วใหญ่ที่ละจากช่องทางด้านหลังบีบเจลจากหลอดที่เหลือมาลูบไล้ไปกับแก่นกายตัวเองจนชุ่มก่อนจะพยายามสอดที่เหลือเข้าไปในช่องทางคับแน่นที่พึ่งจะขยายตัวได้แค่นิดเดียว
ร่างแกร่งพยายามขยับเข้าไปใกล้คนที่ยังทิ้งตัวสะอื้นอยู่กับเตียงให้มากขึ้นก่อนมือหนาช้อนสะโพกเล็กจนลอยจากเตียงแล้วคว้าหมอนหนุนใบใหญ่แถวๆนั้นมาสอดรอง แทยงเองก็รู้ตัวดีว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เสียงกระ๙ิบพร่าเบาๆที่ดังปลุกปลอบอยู่ข้างหูกับการกระทำที่อ่อนโยนพวกนี้มันไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกกลัวในใจมันลดลงไปสักนิด
"อย่า...ฮึ๊ก!" แม้อยากจะปฏิเสธฝ่ามือหนาที่กำลังลูบปลอบอยู่บนผมของตัวเองแค่ไหนเด็กหนุ่มก็ทำได้แค่เอียงหน้าหนีเท่านั้น เปลือกตาบางที่พยายามปิดหนีเพื่อเลี่ยงการมองหน้าอีกคนนั้นชุ่มไปด้วยน้ำตา
“อื๊อ! อึ๊กก เจ๊บ! เจ็บบบบบปล่อย!” แต่พอเข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งคนตัวเล็กก็แผลงฤทธิ์อีกแล้ว ทั้งที่ช่วงล่างเกร็งจนขยับไม่ได้แต่ปากบางๆก็ยังแผดเสียงดังลั่น ยิ่งยามที่ช่องทางคับแน่นค่อยๆถูกรุกรานเสียงสะอื้นที่เคยดังยิ่งดังขึ้นไปอีก มันไม่ใช่เสียงสะอื้นไห้ แต่เป็นเสียงกรีดร้องจากเจ้าของช่องทางที่ไม่คุ้นเคยกับการโดนแตะต้องกลุ่มผมนุ่มพลิกไปมามีทั้งเสียงสะอื้นปนกับเสียงกลั่นหายใจเหมือนเจ้าตัวเจ็บจนไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี
“เย็นไว้..อีกนิด”
“อย่า! ฮึก....อ๊ะ!” ยองโฮเองก็กลั้นหายใจพยายามดันแก่นกายตัวเองเข้าให้สุดจากที่อยู่ดีๆก็ขยับง่ายขึ้นแบบนี้จากประสบการณ์ของเขาเองรู้เลยว่าอีกฝ่ายได้เลือดแน่ๆ
ไม่รู้ว่าวันนี่เด็กนี่ได้กี่แผลแล้ว
“ชู่ว์ อย่าร้องนะคนดี หายใจช้าๆ พี่จะแก้ผ้าให้” เพราะรู้สึกได้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายบาดเจ็บหนักแน่ ยองโฮเลยจำต้องข่มใจเย็นจากแรงตอดรัดรุนแรงที่กำลังโจมตีตัวเองอยู่เอาไว้ แล้วมาทำให้คนเจ็บได้ผ่อนคลายลงบ้าง อย่างน้อยก็ลดที่เจ็บลงสักที่ก่อน
“ฮึก..อย่าทำผม” เพราะต้องเลื่อนมือไปแกะด้านหลังซึ่งตอนนี้ถูกกดทับอยู่กับเตียงทำให้ยองโฮเผลอขยับมากไป ลำพังตัวยองโฮที่ขยับเล็กน้อยยังรู้สึกได้ว่าร่างกายตัวเองตื่นตัวแค่ไหนจนเผลอซี๊ดปาก แต่อีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งน้ำหูน้ำตาไหล
“มานี่มา มานั่งตักพี่นะ” กว่าจะแก้มัดเสื้อได้ แล้วกว่าจะดึงออกจากแขนพ้นแทยงก็น้ำตาไหลไปหลายลิตร ยองโฮเองก็แทบจะคลั่งตายมันเสียตอนนี้ พอเคลียทุกอย่างเสร็จก็เป็นคนตัวโตที่ต้องพยุงช่วงตัวเล็กของอีกคนที่สภาพเหมือนหมดแรงแล้วให้ขึ้นมาจากเตียง สะโพกมนที่บดเบียดลงมาบนตักตามน้ำหนักของร่างกายนั้นทำยองโฮต้องเผลอหอบเฮือก คนด้านบนเองก็ครางฮือไปหลายทีเพราะในช่องทางเล็กแคบตอนนี้ยังมีเนื้อตัวของผู้รุกรานฝังอยู่ แม้อยากจะประท้วงให้อีกคนช่วยเอามันออกไปที แต่ตอนนี้...
“ขยับได้ไหม...เบาๆ”
“หื่ออออ ฮื้ออออ” แทยงส่ายหน้าดิ๊กทันทีเมื่อคนตรงหน้าพูดขึ้น แค่อยู่เฉยๆนั่งทับให้ร่างกายสอดกันอยู่แบบนี้ก็แทบจะตายอยู่แล้วขืนขยับร่างเขาคงพังแน่ๆ
“ถ้านายไม่ขยับแล้วพี่ทำเอง จะเจ็บตัวนะรู้ไหม”
“แค่ ฮึก...เจ็บไม่พอ หรอ” ยองโฮยื่นข้อเสนอแกมขู่เหมือนพวกผู้ใหญ่ที่ขู่เด็กเล็กเพื่อให้เลือกทางที่ตนต้องการ แล้วคนที่ทางเลือกก็มีอยู่แค่นี้ก็ได้แต่บ่นกระท่อนกระแท่นดังเจือกับหยดน้ำตาก่อนใบหน้าเรียวเล็กจะซบเข้ากับไหล่เปลือย
ตอนนี้ร่างกายเขามัน...
“จะเอาไงเลือกเอง นี่พูดดีด้วยแล้วนะ” พอพูดอ่อนด้วยละกล้าเถียงทั้งน้ำตา พอรู้ว่าอีกคนนิสัยแนวไหนยองโฮเลยกลับมาทำเสียงแข็งขู่อีกรอบ มือหนาสองข้างเองก็ขยำเข้ากับสะโพกเล็กอีกข้างก็เลื่อนลงไปกุมส่วนอ่อนไหวที่ไม่ได้แข็งขืนดีของคนตรงหน้าเป็นการข่มขู่ รู้สึกได้ว่าเจ้าตัวเล็กแอบสะดุ้ง
“อ้าาาาา....เจ็บฮึก บ้าเอ้ย!” แล้วเด็กปากกล้าก็เก่งไม่จริงเพราะพอยองโฮเริ่มขยับมือรูดรั้งแก่นกายเล็ก เอวบางเองก็ค่อยๆขยับเบาๆ ก่อนมือเรียวต้องยกไปรั้งไหล่หนาไว้มั่นเป็นหลักพยุงตัวให้ขยับสะโพกขึ้นลงได้ แต่ถึงจะครางอื้ออึงยังไงก็ไม่วายพ่นคำด่าออกมาพร้อมเสียงสะอื้นไปด้วย
“ฮือ...แรงขึ้นได้ไหม” ยองโฮที่กัดฟันกรอดรอรับจังหวะช้าๆเริ่มทนไม่ไหว เขาไม่ใช่ประอิฐพระปูนที่จะมานุ่มนวลตลอดรอดฝั่งแบบนี้
“ไม่..อ๊ะ อ้าาาาา ไม่ไหวหรอก” ถึงปากจะบอกไม่ไหวแต่สะโพกเล็กเองก็พยายามแล้วที่จะเร่งจังหวะ ร่างกายที่เริ่มปวดหนึบไหนจะขาข้างหนึ่งที่เริ่มจะชาแล้วก็หน่วงจังหวะการเคลื่อนไหวไปแทบหมด
พรึบ
“อ๊ะ! อย่าๆ" ในเมื่ออีกคนบอกไม่ไหวได้ยองโฮก็ไม่ไหวได้เหมือนกัน ชั่วเสี้ยววิท่อนแขนแกร่งก็ช้อนคนด้านบนไว้แนบอกก่อนพลิกให้กลับมาอยู่ด้านล่าง
" เจ็บอื้อออ๊าๆ อื้อ ฮื้ออออ๊ะๆๆ เจ็บ!” พอเข้าที่สะโพกหนาก็เริ่มซอยเข้าออกแบบไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัว แน่นอนว่ามือเล็กของคนที่อยู่ด้านล่างนั้นกระหน่ำฟาดเข้ามาทั้งหน้าทั้งอกจนต้องจับไปกดไว้กับเตียง
“อื่ม..” ความลื่นไหลที่มากเกินปกติเริ่มแสดงต้นเหตุเมื่อทุกจังหวะที่ขยับเข้าออกของแก่นกายใหญ่มีของเหลวสีแดงสดติดออกด้วย มิน่าเจ้าตัวถึงได้ดิ้นพล่านขนาดนั้น
“เงียบๆ ทำตามพี่” ใบหน้าหล่อโน้มเข้าหาอีกคนพร้อมกับเสียงกระเส่าที่พูดอย่างยากลำบาก ไม่ได้สนใจว่าคนฟังจะเข้าใจไหม แต่มือใหญ่ก็เลื่อนไปคว้าฝ่ามือเล็กให้เลื่อนลงมาตามก่อนสัมผัสกับแก่นกายเล็กที่ตอนนี้มันแข็งขืนขึ้นมาจนเต็มมือ
“อื้อ...อ๊ะ..จะ...ฮื้ออออ” จากแรงกระแทกที่ปะทะตัวเข้ามาแทยงแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ความแสบร้อนที่แทรกเข้ามาในร่างกายมันเกินจะหลับไหว แต่เหมือนสติครึ่งหนึ่งของเขาเองมันจะไปวนๆเวียนๆอยู่กับร่างกายตัวเองที่ตอนนี้มีมือใหญ่ของอีกคนกำลังช่วยชักนำอยู่
"อื้อ.." นอกจากฝ่ามือร้อนที่เคลื่อนไหวริมฝีปากหยุ่นร้อนที่กำลังบดเบียดเข้ามานี้แทยงก็รู้สึกว่ามันเกินไป...
ยองโฮเองก็เหมือนไม่ได้สนใจแล้วว่าแทยงจะส่งเสียงแบบไหนออกมา ไม่สนด้วยว่าคนใต้ร่างจะพูดอะไร
คิดว่าจะไม่แล้วเชียว
ว่าจะไม่จูบแล้วแท้ๆ... ก็ถ้าได้จูบเมื่อไหร่ไม่เคยมีสักครั้งที่มันจะหยุดแค่ครั้งเดียวนี่นะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น